دلخسته

دلخسته

قصه ی دلتنگی های مـن
دلخسته

دلخسته

قصه ی دلتنگی های مـن

تقدیم به تویی که ندارمت


  


تقدیم به تویی که ندارمت...

میان تمام نداشتن ها دوستت دارم ... 

شانس دیدنت را هر روز ندارم ...

 ولی دوستت دارم...

وقتی دلم هوایت را میکند حق شنیدن صدایت را ندارم...

ولی دوستت دارم...

وقت هایی که روحم درد دارد و میشکند شانه هایت را برای گریستن کم دارم...

ولی دوستت دارم...

وقت دلتنگی هایم , آغوشت را برای آرام شدن ندارم ...

ولی دوستت دارم ....

آری همه وجودمی ولی هیچ جای زندگیم ندارمت و میان تمام نداشتن ها باز هم با تمام وجودم...

                  دوستت دارم                  

وقتی نیستی

      

ﺩﻟﻢ

ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ؛

ﺗﻮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ ؟

ﺑﻬﺎﻧﻪ

ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻣﯽ

ﺩﺯﺩﺩ ...

ﺑﻬﺎﻧﻪ

ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ

ﺭﻭﺯﻫﺎ

ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ

ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﭘﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ...

ﺑﻬﺎﻧﻪ

ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺒﺮﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ

ﺗﺎ ﮔﻼﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ


چشم تو







کاش می دیدم چیست

آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری است

آه وقتی که تو لبخند نگاهت را

می تابانی

بال مژگان بلندت را

می خوابانی

آه وقتی که توچشمانت

آن جام لبالب از جاندارو را

سوی این تشنه جان سوخته می گردانی

موج موسیقی عشق

از دلم می گذرد

روح گلرنگ شراب

در تنم می گردد

دست ویرانگر شوق

پرپرم می کند ای غنچه رنگین پر پر

من در آن لحظه که چشم تو به من می نگرد

برگ خشکیده ایمان را

در پنجه باد

رقص شیطان خواهش را

در آتش سبز

نور پنهانی بخشش را

در چشمه مهر

                                                          اهتزاز ابدیت را می بینم
              بیش از این سوی نگاهت نتوانم نگریست
                  اهتزاز ابدیت را یارای تماشایم نیست

                                  کاش می گفتی چیست

           آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری است